Mijn interpretatie van emoties

Wij kennen waarschijnlijk allemaal het doorvertel spelletje wel. Eén iemand begint met een paar woorden en fluistert dat in de oor van degene naast hem. Aan het eind van de kring is het een verhaal geworden met een insteek die niet meer bij die woorden past.

Dat is wat mij nu ongeveer overkomt. Als je na heel veel jaren duidelijkheid krijgt in je achtergrond kan het ineens zijn dat je dingen toch anders gaat zien dan dat je ze altijd zag. Ineens staat je wereld op zijn kop. Niets is meer wat het lijkt en twijfel slaat toe in alles wat je doet.

Je verhaal vertellen aan anderen kan dan vaak al veel duidelijkheid geven. Het erover praten geeft lucht en ruimte. Andere mensen kunnen met aandacht en compassie naar je luisteren en wellicht handvatten aanreiken waar je iets mee kunt. Dit besef had ik de afgelopen periode een paar keer. Het meemaken van twijfel is meestal niet zo leuk, maar eerlijk gezegd help ik anderen voor mijn werk al jaren met het plaatsen van dergelijke emoties.

Ik ben zonder emotie betrokken bij hun emotie

Door middel van sieraden help ik onder andere bij verwerking. Mensen vertellen mij hun verhaal vanuit hun oogpunt, ik luister en verbeeld het vanuit het ontvangen verhaal. Ik ben zonder emotie betrokken bij hun emotie. Ook kan ik het van de nuchtere kant bekijken en vertrouwen op mijn kracht en de energie van het luisteren, dat ik deze persoon een stukje verder kan helpen in de verwerking. Mensen komen bij mij met hun verhaal en vaak nog niet verwerkte emoties, welke ik om vorm tot een sieraad. 

De laatste tijd heb ik ideeën om dit breder te trekken in verwerkingssieraden voor heftige gebeurtenissen als de MH17 ramp of de aanslagen in Parijs. Ik wil graag helpen bij de moeilijke verwerking van nabestaanden en proberen mensen hun gevoelens van angst en verdriet een plek te geven door middel van een sieraad. Echter wint mijn gevoel er geen commerciële slag uit te willen slaan. Dus doe ik het maar niet. Terwijl ik weet dat ik zoveel ontroerde berichten terugkrijg als ik voor mensen iets moois heb mogen maken.

Deze cd-hoes heb ik in zilver gemaakt en zal nooit meer zichtbaar zijn

Jaren geleden heb ik bijvoorbeeld een zilveren hoes gemaakt voor een vader die een CD wilde begraven op de plek waar zijn zoon is neergestort met een helikopter. Deze hoes heb ik in zilver gemaakt en zal nooit meer zichtbaar zijn. Ik heb er zelfs geen foto van. Toch heb ik die vader een stukje geholpen in zijn verwerking.

Dit geeft mij de kracht en het plezier om mijn werk te doen. Het voelt hierdoor als een hele eer Goudsmid en ontwerper te mogen zijn.